αγία δικαιοσύνη

Η αστική δικαιοσύνη, ισχυρίζεται πως έχει την δυνατότητα να μένει ανεπηρέαστη,χωρίς αρχική άποψη για το επίδικο,πως δεν είναι ήδη αναμεμειγμένη με κανέναν τρόπο και σε κανένα επίπεδο.
Αυτός ο ισχυρισμός όμως προϋποθέτει πως η λογική αλληλουχία και διεργασία των -ανθρώπων- δικαστών θα είναι τέλεια και θα παραμείνει ανεπηρέαστη από την ίδια την φύση του ανθρώπου, ένας ανίσχυρος ισχυρισμός, είναι πρακτικά αδύνατον.
Για αυτόν και μόνο τον λόγο η αστική δικαστική εξουσία είναι και πρακτικά πλέον εντελώς ακατάλληλη για να είναι ο φορέας απονομής της δικαιοσύνης.
Άρα η προβληματική μας είναι ο λογικός λογισμός των ανθρώπων; Η λύση είναι να παράγει δικαιοσύνη ένας τέλειος αλγόριθμος;
Φυσικά και όχι, το επίδικο μας είναι ο τρομερός ισχυρισμός μιας ετερόνομης αστικής εξουσίας πως έχει την δυνατότητα να είναι τέλεια. Μα η ανάγκη για δικαιοσύνη πηγάζει από την αδικία, που με την σειρά της είναι η παραγωγή μιας αντιανθρώπινης -αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Σε αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχει ανάγκη για «τέλειο» λογισμό μα για κοινή λύση, δηλαδή για απονομή δικαιοσύνης από την ίδια την κοινωνία στο μέτρο που και αυτή θίγεται μέσω του ενεργού της μέλους- αναπόσπαστου οργάνου του κοινωνικού σώματος.
Ο τσαρλατανισμός της  « τέλειας λογικής διεργασίας» υπάρχει για να αποκτά μέσω αυτής νομιμοποίηση η δικαστική εξουσία και τα μαντρόσκυλά της, σύμφωνα με το κλασικό σχήμα της αυθεντίας.
Το πόσο χρήσιμη είναι αυτή η αυθεντία στις δομές της κυριαρχίας μπορούμε να το δούμε και στις απαρχές της.Μην ξεχνάμε τις όχι απλώς στενές της σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο, σχέσεις που πήραν νομικίστικη υπόσταση το 1834 με τον αγγλικό νόμο περί πτωχών που μεταξύ άλλων προέβλεπε εργατοκάτεργα (workhouses), για την βίαιη προσαρμογή στα πλαίσια της νέας βιομηχανικής οικονομίας, μεγάλων πληθυσμών, άγρια προλεταριοποιημένων υπηκόων, με το πρόσχημα του νόμου.
Αλλά τι θα ήταν η αστική δικαιοσύνη χωρίς τον νόμο; Αυτή η οχιά που όπως μας θυμίζει ο Όσκαρ αρνούλφο ρομέρο, δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους .
Την πονηρία του Νόμου λοιπόν μόνο να την ακροθίξουμε μπορούμε, καθώς αυτή εκφράζεται καλύτερα στον φυσικό της χώρο, αυτήν την σύναξη τσαρλατάνων που καταχρηστικά αυτοπροσδιορίζεται ως «δικαιοσυνη».
Μπροστά σε μια έδρα, επιφορτισμένη να εξάγει νόημα εντός μιας διαδικασίας που θα λάμψει η αντίφαση του με την τυποποίηση.
Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Κ.Καστοριάδης, δεν υπάρχει επιστήμη του νοήματος, καθώς η επιστήμη τυποποιεί για να λέγεται τέτοια, η ίδια δε η τυποποίηση συνίσταται στην απέκδυση του υποκειμένου από κάθε νόημα.