Έχοντας αρκετές φορές έρθει σε επαφή με την έκφραση αυτή , και κυρίως με τους εκφραστές της , ένιωσα να βρίσκομαι τετ α τετ με αυτό που ο guattari ονομάζει «το χωρίς όργανα σώμα » , μια σχιζοφρενική νοητική κατασκευή, που είναι ο προθάλαμος ή η εισαγωγή μιας μεταδομιστικής ματιάς πάνω στην ψυχανάλυση. Με λίγα λόγια περιγράφει την τυφλαμάρα που μας δέρνει χωρίς έλεος ως κοινό σώμα και δευτερευόντως τους ψυχαναλυτές έως τότε , σαν μέρος του σώματος αυτού.
Ας κάνουμε και εμείς μια νοητική κατασκευή.
Βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο , αρκετά μεγάλο ώστε να χωράει ενα αντικείμενο στην μία του άκρη , έναν παρατηρητή του αντικειμένου στην άλλη και στο ενδιάμεσο , μπόλικη ομίχλη .
Ο παρατηρητής , έχει «επιφορτιστεί με το καθήκον» της περιγραφής του αντικειμένου και της απόδοσης αυτής της περιγραφής στο κοινό σώμα.
Φαντάζεστε ε; Εάν όχι, δείτε προσεκτικά όλη την τηλεοπτική αντιπαράθεση του Β. Ραφαηλιδη με τον Δ. Σαββόπουλο , όπου ο τελευταίος εισάγει στην νεοελληνική δημόσια αφηγηση τον νεολογισμό της θολοκουλτουρας, αναφερόμενος στο έργο του Θ. Αγγελόπουλου. ( ναι μαλάκα αναγνώστη , του αγγελόπουλου που ο κουροσαβα γονάτισε κλαιγοντας όταν τον είδε στις κάννες ) Την απάντηση του την πήρε φυσικά μιας και ο ραφαηλίδης τον έστειλε για τσάι , μα μας έμεινε αμανάτι η βρωμιά.
Αυτό ακριβώς είναι η «θολοκουλτούρα» , ενας νεολογισμός που εξυπηρετεί αρχικά έναν και μόνο σκοπό, να κρυψει την τυφλαμαρα μας.
Ο παρατηρητής μας τα κάνει σαν τα μούτρα του στην κυριολεξία , μπερδεύει την ομίχλη με το αντικείμενο και μας περιγραφει ΜΙΑ ΘΟΛΟΥΡΑ .
Το αντικείμενο είναι αυτό μου είναι , η τέχνη είναι αυτή που είναι , δεν είναι ούτε κακή ούτε καλή , δεν κρίνεται με αυτούς τους όρους , η τέχνη είναι η περιγραφή της πραγματικότητας που βιώνει ο καλλιτέχνης , όπως την βιώνει και όπως την περιγράφει , αν μας φαίνεται θολή , είναι γιατί μέσα στο εγωάρρωστο σύμπαν μας, θεωρούμε την τέχνη εργαλείο προσωπικής μας ανακούφισης από το άλγος της ύπαρξης και όχι την πνοή του καλλιτέχνη στο όραμα του και τους πόνους του. Η θολούρα είναι η τυφλαμαρα μας, και όπως ο παρατηρητής δεν ζυγισε το παρεμβαλλόμενο σε αυτον και το αντικείμενο εμπόδιο , έτσι και εμείς δεν βάζουμε στην εξίσωση την μαλακία και την αγραμματωσιά που μας δέρνει.Οπότε, ότι δεν πιάνουμε εμείς με το θολό μας μάτι το θεωρούμε a priori θολό.
Από ποιόν όμως κρύβουμε την τυφλαμάρα μας; Από εμάς , είτε με την «απόφαση» μας να μην εντρυφήσουμε , να μην εμβαθύνουμε σε ένα «γεγονός» ή «είναι » (μέσω της άρνησης της ίδιας της υπόστασης του παρατηρούμενου αντικειμένου ως τετοιου ) , είτε κρύβοντας από το κοινό σώμα την ακριβή περιγραφή του , με αποτέλεσμα την κοινή decadence.
Ούτε εγώ μπορώ ακόμη να δω Αγγελόπουλο , αυτό όμως είναι δικό μου ελάττωμα.
Προσωπικώς ορίζωντας 
Αν δεν ηξερα οτι εισαι αυθεντικος, θα ελεγα οτι εισαι ο καλυτερος δικηγορος του διαβολου.
Ο Αγγελοπουλος ειχε την τυχη να ειναι -δικαιως- αναγνωρισμενος δημιουργος, απο ομοιας και ανωτερης σταθμης με αυτον, καλλιτεχνες, πραγμα που κατεστησε a priori την κριτικη του Σαββοπουλου, ομοια με κωλοχαρτο. Ομως ποσοι και ποσοι ημιμαθεις σαλιγγαροι με εγκεφαλικους καλους και υπερμετρη αποψη για τον εαυτο τους, εκμεταλευονται μια δηθεν “πρωτοπορια” και μια δηθεν “αποψη” ωστε να παρουσιασουν ενα ακαλαισθητο αποτελεσμα και να το υποστηριξουν με πομπωδεις και συγκεχυμενους ορους. Αυτοι δεν υποκεινται στον ορο “θολοκουλτουρα” ή ανηκουν σε μια διαφορετικη κατηγορια;
LikeLike
Τι ακριβώς σημαίνει «ακαλαίσθητο» και γιατί το αποτέλεσμα αισθητικοποιείτε ; Αν η τέχνη είναι η περιγραφή της πραγματικότητας,τότε ποιός καλλιτέχνης βιώνει μια τόσο αισθητικά τέλεια πραγματικότητα και έχουμε την απαίτηση να την μεταφέρει σε μας με την μορφή του «ωραίου» αποτελέσματος; η guernica είναι ωραία ; Τι μπορείς να παράξεις σε έναν κόσμο που αφήνει να πνίγονται παιδιά;
LikeLike
Ακαλαισθητο, οχι με την εννοια του “φτιαχνω κατι που με εκφραζει κι ας μην το βρισκουν ομορφο οι περισσοτεροι”, αλλα με την εννοια του “θα φτιαξω μια προχειρη αηδια γιατι ετσι μεταφραζω ενα καλλιτεχνικο trend, ωστε να αποκτησω δοξα και φραγκα”, οπως π.χ. ο ποιητης Φανφαρας στη παλια ελληνικη ταινι;
LikeLike
ε αρα δεν μιλαμε για περιγραφη της πραγματικότητας , μιλαμε για σκουπιδαριό με στόχο το κέρδος,μιλάμε για επειχιρηση, ναι προφανώς σου φαίνεται «ακαλαίσθητο» γιατι δεν περιγράφει κάτι που υπάρχει αλλά φτιάχνει κάτι γιατί κάπου αποσκοπεί,αυτή η δυσλειτουργία φαίνεται και μπορεί σε μας να είναι αποκρουστική γιατί ειναι το πετσόκομα όσων βιώνουμε,άλλα απ την άλλη κάποιο πάνε να βιώσουν ότι εκλαμβάνουν σαν τέχνη από αυτήν την προσπάθεια, το αποτέλεσμα είναι φυσικά η κατακρεουργήμένη κριτική ικανότητα..
LikeLike